Θέσεις και Προτάσεις της Ενωτικής Δημοκρατικής Ανεξάρτητης Κίνησης (ΕΔΑΚ ΕΜΔΥΔΑΣ)

Αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Στη σημερινή κρίσιμη περίοδο της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, θα προσπαθήσουμε να συμβάλλουμε με προτάσεις – απαντήσεις, στα προβλήματα και τις ανάγκες του τόπου, του λαού μας και των Μηχανικών του Δημοσίου, που είναι ο φυσικός μας χώρος.

Οφείλουμε να διαπιστώσουμε κατ' αρχήν, ότι οι συνάδελφοι όπως και ο λαός μας, αρνούνται να συμμετέχουν στο στημένο παιχνίδι της λεγόμενης σήμερα πολιτικής που οδήγησαν οι μηχανισμοί της εξουσίας, της ανομίας και της ανευθυνότητας.

Σήμερα, αυτοί δεν επιτρέπουν συνθέσεις και προτάσεις ώστε να κερδίζουν πλεονεκτήματα με απάτη παρά με βία φανερή. Δολοφονούν κάθε συλλογικό και δημιουργικό αίσθημα. Νίκησαν οι χρηματιστικές, αντιπαραγωγικές αγορές. Επένδυσαν στο τσιμέντο, στο εύκολο κέρδος και πρότειναν στον πολίτη τον νεοπλουτισμό. Εξουδετέρωσαν την εργασία και την παραγωγή, που συνιστούν δημιουργία και διαμορφώνουν σωστές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και οικοδομούν τον κοινωνικοοικονομικό ιστό.

Για να κυριαρχήσουν αποδυνάμωσαν την αυτοπεποίθηση και κατασυκοφάντησαν την κοινωνία και εμάς ως δημόσιους λειτουργούς. Με τη δυσφήμηση μας οδήγησαν σε υποταγή. Με τη χαμένη αυτοπεποίθηση μας οδήγησαν σε παραίτηση.

Εμάς τους Μηχανικούς που εργαζόμαστε στο Δημόσιο και την Αυτοδιοίκηση σ' ένα χώρο κεφάλαιο για τη χώρα, από μοχλούς της ανάπτυξης που αυτοί δεν θέλουν, μας οδήγησαν στην εγκατάλειψη κάθε προσπάθειας. Μας εξοστράκισαν, ώστε να μην νοιώθουμε πολίτες που διαμορφώνουμε το μέλλον το δικό μας, των παιδιών μας, της χώρας και του λαού μας.

Οι πάσης φύσεως ψευτοεκσυγχρονιστές δεν πιστεύουν ότι η Ελλάδα ως χώρα μπορεί. Μόνο οι απ' έξω μπορούν να της δώσουν. Εγκλωβίζουν τη συζήτηση στη σφαίρα κίνησης του χρήματος. Κυριάρχησε η αντίληψη ότι κινητήρια δύναμη είναι το χρήμα, που παράγει χρήμα.

Διαπιστώνουμε ακόμη, ότι το μεγάλο έλλειμα είναι αυτό της κυρίαρχης πολιτικής τους. Κατάφεραν να εξασφαλίσουν την πρώτη μεγάλη ιδιωτικοποίηση, αυτή του κρατικού μηχανισμού. Αυτό είναι και το μεγάλο αναπτυξιακό αντικίνητρο. Ταυτίζουν την έννοια κυβερνώ με το καταλαμβάνω το κράτος.  

Τα κόμματα μετατράπηκαν σε εξωκοινωνικούς μηχανισμούς που συντηρούνται από την κρατική χρηματοδότηση. Επιδοτούνται από τον κρατικό μηχανισμό.

Τα δύο κυβερνητικά κόμματα εκφυλίστηκαν και η ανεπάρκεια των “αντικυβερνητικών”, περιθωριοποιεί την καλή πολιτική. Πλέον, δεν υπάρχουν αληθινές – μεγάλες ηγεσίες, αλλά μόνο συντήρηση μιας κατάστασης.

 

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ:

ΚΑΤ' ΑΡΧΗΝ ΝΑ ΠΟΥΜΕ ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

•         Να πιστέψουμε ότι δεν θα μπορέσουν να καθηλώσουν τις ραγδαίες κοινωνικές εξελίξεις που έρχονται.

•         Να προσπαθήσουμε να χαράξουμε μια νέα πορεία ανασυνθετική της κοινωνίας και της χώρας. Κινήσεις μικρές, αυτογενείς σε κάθε χώρο, που δεν θέλουν να γίνουν γλύφτες και θεληματάρηδες της εξουσίας, που αρνούνται να συμφωνήσουν με τον εξευτελισμό, τη δουλοπρέπεια, την εξάρτηση και την ξενοδουλεία. Νέοι άνθρωποι αλλά και μεγαλύτεροι, όσοι έχουν μείνει ζωντανοί, μπορούν να χαράξουν μια νέα εναλλακτική πρόταση, για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ & και την ΑΝΑΠΤΥΞΗ. Μπορούμε ν' αναπτύξουμε μια ευγενική σχέση αξιών και κοινωνίας. Με μεθοδικότητα να διαμορφώσουμε νέους συσχετισμούς. Οι γενικόλογες και ξύλινες θεωρίες βλάπτουν σοβαρά. Δεν αρκεί η καταγγελία και μάλιστα όταν προτείνεται ως “πόλεμος”  σ' έναν καπιταλισμό κλασσικού τύπου που δεν υπάρχει πια, ιδιαίτερα στη χώρα μας. Χρειάζεται ένα κίνημα που δεν αμύνεται, δεν αρνείται μόνο, αλλά κυρίως προτείνει.

•         Η έρευνα π.χ του πραγματικού ύψους του χρέους, το οποίο δεν είναι βιώσιμο είναι θέμα προτεραιότητας. Πρέπει να κουρευτεί σύμφωνα με τη σύμβαση που οι ίδιοι οι δανειστές έχουν υπογράψει. Δεν μπορεί να αθετούν τις ίδιες τις υπογραφές τους και η κυβέρνηση να σφυρίζει κλέφτικα. Η διεκδίκηση αυτή πρέπει να κυριαρχήσει εδώ και τώρα. Ούτε η επιμήκυνση, ούτε η μείωση των επιτοκίων θα φέρει λύση, αν δεν κουρευτεί το χρέος. Να δούμε επιτέλους το πραγματικό του ύψος. Με τον τρόπο αυτό βοηθιέται η οικονομική ανάκαμψη της χώρας αποφασιστικά.

•         Επόμενο μέλημα πρέπει να είναι ο νέος σχεδιασμός και προγραμματισμός των πόλεων και της υπαίθρου με άμεσο στόχο

◦         την επίτευξη νέων οικονομικών και οικολογικών ισορροπιών,

◦         την άρση των ανισοτήτων κέντρου και περιφερειών

◦         την δημιουργία νέων κατανομών και επενδύσεων με ιεραρχήσεις στα παραγωγικά συστήματα των περιοχών.

◦         την αποκέντρωση και αναδόμηση της Αυτοδιοίκησης

◦         την αξιοποίηση του ιστορικού, πολιτιστικού και τουριστικού πλούτου.

•         Η ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας και της αναδιάρθρωσης της παραγωγής ανταγωνιστικών ποιοτικών αγροτικών προϊόντων.

•         Η επιστροφή των ανέργων δεν μπορεί να γίνει σ' οποιαδήποτε αμειβόμενη απασχόληση, αλλά στην εργασία και στις πηγές ανταγωνιστικών τομέων. Δεν χρειαζόμαστε επιδόματα και επιδοτήσεις. Χρειαζόμαστε πραγματική χρηματοδότηση των αναγκαίων αναδιευθετήσεων της πραγματικής παραγωγικής εργασίας και οικονομίας.

•         Απαιτούνται εξειδικευμένα σχέδια περιοχών ολοκληρωμένων δραστηριοτήτων. Χρειάζεται η επιστημονική συνεργασία, συνεργασία των ανθρώπων της γνώσης, των νέων, σε μια αναπτυξιακή πορεία που θ' αξιοποιεί τον Ελληνικό χώρο, τον πολιτισμό της χώρας, την ιστορία της σ' αυτές τις επενδύσεις που είναι ισχυρότερες των χρηματιστηρίων, των αγορών και των ξένων δανειστών.

•         Ν' αξιοποιηθεί η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας:

◦         Ως Ευρώπη, δηλ. ως λογική, ως δίκαιο, ως ανθρωπισμός και όχι απλά και μόνο οικονομική και νομισματική ένωση.

◦         Ως Μεσόγειος με την προώθηση οργανισμού συνεργασίας με τις χώρες της Μεσογείου και ιδιαίτερα της Ν. Ευρώπης, τη Γαλλία, την Ιταλίαι, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Κύπρο.

◦         Ως Βαλκάνια με την προώθηση της συνεργασίας με τις υπόλοιπες χώρες των Βαλκανίων .

•         Να γνωρίζουμε ότι ο Ελληνικός πολιτισμός, ο διεθνισμός και ο ανθρωπισμός είναι αξίες οικουμενικές και πατριωτικές. Είναι πρωταρχική ύλη της Εθνικής στρατηγικής και όχι εθνικιστικές αντιλήψεις.

•         Σήμερα για να ξεπεραστεί η κρίση όπως στις τραγωδίες χρειάζεται κάθαρση, τιμωρία των ενόχων, επιβολή πνεύματος ηθικής. Χρειάζεται ο χορός δηλαδή μια μεγάλη ΕΝΟΤΗΤΑ με συμμετοχή και συναίνεση των πολιτών, για τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ  & την ΑΝΑΠΤΥΞΗ, για μια ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.

Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,

Στην παραπάνω περιβάλλουσα θα πρέπει να κινηθούμε και εμείς ως μηχανικοί του Δημοσίου και της Αυτοδιοίκησης.

• Στην πολιτική της ύφεσης οι μηχανικοί θα πρέπει να γίνουν μοχλός της ανάπτυξης. Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η αξιοποίηση της γνώσης μέσω των τεχνολογιών πληροφορικής και επικοινωνιών και η αναπτυξιακή προοπτική της χώρας, που καθημερινά ακούμε αλλά δυστυχώς δεν την βλέπουμε, προϋποθέτουν άρτια εκπαιδευμένο και καταρτισμένο ανθρώπινο δυναμικό, προϋποθέτουν μηχανικούς – δημοσίους υπαλλήλους – managers, με πρωταρχικό ρόλο στην παραγωγική και αναπτυξιακή διαδικασία, Αυτό σημαίνει ότι θέλουμε και πρέπει ως μηχανικοί να συμμετέχουμε στον σχεδιασμό, τον προγραμματισμό, στη σύνταξη των προδιαγραφών και των συμβάσεων, καθώς και στον έλεγχο της τήρησης τους, στη μελέτη, στην επίβλεψη και εποπτεία. Χρειαζόμαστε μηχανικούς managers ικανούς να αξιοποιήσουν όλα τα χρηματοδοτικά προγράμματα για την ανάπτυξη της χώρας στην κατεύθυνση της πραγματικής οικονομίας. Ν’ αναβαθμιστούν οι Τεχνικές Υπηρεσίες και οι μηχανικοί στο κέντρο και στην Περιφέρεια, στο Δημόσιο και την Τοπική και Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση. Η χώρα έχει ανάγκη από μηχανικούς χρήσιμους που θ’ αξιοποιήσουν τις ειδικές τους γνώσεις, προσφέροντας πραγματική εργασία 40 ωρών την εβδομάδα. Μόνο οι οργανισμοί που επενδύουν στη νέα γνώση, στην έρευνα, σε σύγχρονες μεθόδους παραγωγής και διοίκησης, σε συστήματα διασφάλισης της ποιότητας, στη συνεχιζόμενη εκπαίδευση του προσωπικού τους, στις νέες τεχνολογίες και καινοτομίες σε όλες τις λειτουργίες τους, μπορούν να είναι πραγματικά βιώσιμοι.  Θέλουμε μηχανικούς της εργασίας και όχι της γραφειοκρατίας, υπηρέτες της χώρας και του λαού και όχι υπαλλήλους των πολιτικών και των μεγαλοεργολαβικών συμφερόντων.
• Για την παραπάνω προσφορά του ο μηχανικός πρέπει ν’ αμείβεται δίκαια. Λαμβάνοντας υπόψη τη σημερινή συγκυρία, προκειμένου να συγκλίνουμε  με τις αμοιβές των συναδέλφων μας της υπόλοιπης Ευρώπης, θα πρέπει να διεκδικήσουμε σωστό μισθολόγιο. Οι πολιτικές της ισοπέδωσης και του λαϊκισμού οδήγησαν εκεί που φτάσαμε. Θεωρώντας δίκαιη τη διεκδίκηση για κατώτατο μισθό νεοεισερχόμενου υπαλλήλου ΥΕ στο Δημόσιο τα 1000 ευρώ μικτά μηνιαίως, με ψαλίδα 1/2 ο νεοεισερχόμενος μηχανικός θα πρέπει να λαμβάνει 2000 ευρώ με καταληκτικό μισθό Διευθυντού με 35 χρόνια υπηρεσίας 4000 ευρώ (εσωτερική ψαλίδα 1/2).

·         Παράλληλα, απαιτείται άμεσα η εφαρμογή του συστήματος της Διοίκησης μέσω στόχων, της καθιέρωσης του καθηκοντολογίου  και της θεσμοθέτησης αξιοκρατικού νέου βαθμολόγιου και συστήματος κρίσεων για την κατάληψη θέσεων ευθύνης.

·         Είμαστε υπέρ της πραγματικής αξιολόγησης, αλλά αυτό που γίνεται σήμερα δεν έχει προηγούμενο  ακόμη και σε τριτοκοσμικές χώρες. Το ΠΑΣΟΚ όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη στη δεκαετία του ’90 είχε θεσμοθετήσει τη ποσόστωση των «κακών» δημοσίων υπαλλήλων apriori, όταν πήρε την κυβέρνηση κατήργησε το συγκεκριμένο μέτρο. Σήμερα μαζί με την Ν.Δ. ως συγκυβέρνηση προχωρούν σε ψευδεπίγραφες αξιολογήσεις, που με την ποσόστωση του 15% οδηγούν χιλιάδες συναδέλφους σε νέες διαθεσιμότητες και απολύσεις.

·         Η ενασχόληση και διεκδίκηση επιμέρους θεμάτων της επικαιρότητας δεν είναι μικρότερης σημασίας από τα παραπάνω αναφερόμενα. Για παράδειγμα οι ιδιωτικοποιήσεις όπως γίνονται οδηγούν στην απορρύθμιση και διάλυση τομέων όπως της υγείας, της παιδείας, των έργων υποδομής, μόνο και μόνο στο βωμό προώθησης άνομων και κερδοσκοπικών ιδιωτικών συμφερόντων. Η εκποίηση  της Ελληνικής γης, των νησιών και της θάλασσας, του αιγιαλού και της παραλίας, του Ελληνικού είναι ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα.

·         Την ίδια στιγμή βέβαια δεν αναδεικνύουν ως όφειλαν θέματα όπως τα ευρήματα της Αμφίπολης  υποτιμώντας αυτή τη μεγάλη πηγή πλούτου παγκόσμιας σημασίας.

·         Αναφέραμε τα παραπάνω γιατί στα πλαίσια της κρίσης και η ΕΜΔΥΔΑΣ πρέπει να χαράξει μια νέα πορεία, αν θέλει να επιβιώσει και να ξαναβρεί τη δύναμη που είχε στο παρελθόν. Σε συνδικαλιστικό επίπεδο θα έπρεπε ήδη αλλά ποτέ δεν είναι αργά να προχωρήσει η οργανωτική ενοποίηση ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Όταν το 2006 μιλούσαμε για την κρίση που έρχεται κάποιοι γελούσαν μαζί μας αλλά ακόμη και τώρα δεν ασχολούνται με τα μείζονα. Η αναγωγή του θέματος της Υπεύθυνης Δήλωσης για την συμμετοχή στις αρχαιρεσίες ως κυρίαρχο δεν μπορεί ν’ αποτελέσει συστατικό στοιχείο επιβίωσης της. Μάλλον την αποτελειώνει ως νοοτροπία και πρακτική, αφού δεν στηρίζεται στη πειθώ, στη μαζικοποίηση, στη συζήτηση και στην ενεργή συμμετοχή των συναδέλφων για τα προβλήματα και τις πραγματικές ανάγκες, που απασχολούν εμάς, τα παιδιά, τη χώρα και το λαό μας.