Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗ ΣΟΦΙΑ

Έφυγε από κοντά μας η αγαπημένη Σοφία. Άνθρωπος, επιστήμονας, φίλη. Μέχρι την τελευταία της πνοή έδινε αγώνα να ζήσει. Δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Όσοι τη γνωρίσαμε, μπορούμε να πούμε ότι θα ζήσει στην αιωνιότητα. 

Η Σοφία γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς μορφωμένους που έγραψαν τη δική τους ιστορία, ιδιαίτερα την εποχή της Εθνικής Αντίστασης, όπου και γνωρίστηκαν, λαμβάνοντας μέρος στον πόλεμο ενάντια στους Γερμανούς, μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ. Η μητέρα της γεννημένη σε χωριό έξω από την Κύμη. Ο πατέρας της από την Αγία Άννα της Εύβοιας ήταν καθηγητής και καθοδηγητικό στέλεχος του ΚΚΕ. 

Μένοντας στην Αθήνα, φρόντισαν τα δύο τους κορίτσια, τη Σοφούλα και τη Μαρίτσα όπως τις έλεγε η μαμά τους, να πάνε στην Ελληνογαλλική σχολή των Ουρσουλινών στο Ψυχικό. 

Στη συνέχεια, αριστούχος στο σχολείο η Σοφία περνάει στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Θεσ/νικης. Πραγματοποιεί λαμπρές σπουδές και ταυτόχρονα παίρνει μέρος στον αντιδικτατορικό αγώνα. Από το 1972 που οργανώνεται το φοιτητικό κίνημα, λαμβάνει μέρος σ’ αυτό, μέσα από τις γραμμές της Αντιφασιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Σπουδαστικής Παράταξης Ελλάδας (ΑΑΣΠΕ). Με τη μεταπολίτευση, για ένα μικρό χρονικό διάστημα εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας Αρχιτέκτων Μηχανικός και ταυτόχρονα παίρνει μέρος στο Αγώνα για την Δημοκρατία, την Εθνική Ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Κυριαρχία μέσα από τον χώρο της Αντιφασιστικής Αντιιμπεριαλιστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης Εργαζόμενων Τεχνικών (ΑΑΣΠΕΤ) και το ΕΚΚΕ. 

Το 1978, παίρνει μέρος επιτυχώς στο διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού και προσλαμβάνεται ως Αρχιτέκτων Μηχανικός. Την ίδια περίοδο μαζί με πολλούς από εμάς, αγωνίζεται στο κίνημα της αλλαγής που επαγγέλλεται τότε το ΠΑΣΟΚ για τη Δημοκρατία, την Ανεξαρτησία, τη Λαϊκή Κυριαρχία. 

Παραμένει στο χώρο μέχρι το 2010 όπου με την εμφάνιση των Μνημονίων και της μεγάλης στροφής του ΠΑΣΟΚ αποστασιοποιείται πιστεύοντας σταθερά στις αρχές και τις αξίες που γαλουχήθηκε. Μέχρι πρόσφατα συμμετείχε στα κοινά και υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος της Ενωτικής Δημοκρατικής Ανεξάρτητης Κίνησης (ΕΔΑΚ) Διπλ. Μηχανικών. Υπήρξε στέλεχος της ΠΑΣΚ επί 30 ολόκληρα χρόνια. Εκλέχθηκε κατ’ επανάληψη στα Δ.Σ. της ΕΜΔΥΔΑΣ, του ICOMOS, του Υπ. Πολιτισμού και υπήρξε στέλεχος σε διάφορα Όργανα και Επιτροπές του ΤΕΕ και του Υπ. Πολιτισμού.  

Τη μεγάλη όμως ιστορία της, η Σοφία την έγραψε ως επιστήμονας στο Υπ. Πολιτισμού και ιδιαίτερα στη Δ/ΝΣΗ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ ΈΡΓΩΝ ΜΟΥΣΕΊΩΝ (ΔΕΕΜ). Σχεδόν τα περισσότερα, για να μην πούμε όλα τα Μουσεία που κατασκευάστηκαν ή στα οποία έγιναν προσθήκες ή επεμβάσεις ανακατασκευής έχουν την υπογραφή, την πινελιά, την αρχιτεκτονική παρέμβαση της Σοφίας. Να θυμηθούμε την Ολυμπία, τους Δελφούς, το Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, το Βυζαντινό Μουσείο της Αθήνας, το Μουσείο της Σαντορίνης και των Κυκλάδων, του Ηρακλείου της Κρήτης, της Αμφίπολης και τόσων άλλων. Για τη Σοφία το μεράκι και η ζωή της ήταν η Αρχιτεκτονική, ο Πολιτισμός, τα Μουσεία. Το γραφείο της στη Καρύτση και τα Μουσεία ήταν το σπίτι της, όπως μου έλεγε. Τα τελευταία της λόγια λίγο πριν την εντατική ήταν να μάθει τι γίνεται με τα τεύχη Δημοπράτησης για το Μουσείο της Αμφίπολης. 

Η Σοφία χαρακτηριζόταν για την εξυπνάδα της, την ευαισθησία, την εργατικότητα, τη δημιουργικότητα, την αποτελεσματικότητα. Ήξερε να διαχειρίζεται τις κρίσεις και τα δύσκολα. Ήταν συνεργάσιμη και ακριβοδίκαιη. Στο γραφείο της έμενε μέχρι αργά το βράδυ εργαζόμενη, πολλές φορές και τα Σαββατοκύριακα. Ήταν πραγματική φίλη, κοντά μας στη χαρά και πολύ περισσότερο στα δύσκολα. Όταν είχε κάτι και στεναχωριόταν, δεν το εξωτερίκευε, το κρατούσε μέσα της. Πίστευε στην αξιοκρατία σε μεγάλα πνευματικά ιδανικά. Προσπερνούσε τα μικρά. Δυστυχώς στο τέλος, η στεναχώρια της ήταν μεγάλη, γιατί μετά από 35 χρόνια προσφοράς στο Υπ. Πολιτισμού, η Πολιτική Ηγεσία αχάριστη, δεν της την αναγνώρισε. Το γεγονός αυτό την είχε στεναχωρήσει ιδιαίτερα. Δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται και στην περίπτωση της Σοφίας. Στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζονται οι υπηρεσίες των καλύτερων παιδιών της, οι άξιοι και ικανοί. Αμείβονται και προωθούνται συνήθως οι πρόθυμοι και οι οσφυοκάπτες, φαινόμενα που σιχαινόταν η αρχόντισσα Σοφία. Ν’ αναφέρουμε τέλος, πέραν της Αρχιτεκτονικής, την αγάπη της για την Βυζαντινή μουσική, αφού υπήρξε μαθήτρια του μεγάλου δάσκαλου Σίμωνα Καρρά.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σκεπάσει τη Σοφία μας. 

Κουράγιο στην αδελφή της Μαρίτσα.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΠΟΥΜΗΣ
ΑΘΗΝΑ 13 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2014  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου